„Twój tata jest filozofem” – powiedziałem.
„On naprawia dachy.”
„Więc to filozof, który wie, gdzie stanąć” – powiedziałem, a chłopak to zaakceptował i zeskoczył z ławki, żeby pójść być ósemką gdzie indziej.
Kiedy wróciłem do domu, w przesyłce znalazłem cienką kopertę z moim nazwiskiem wypisanym ręką, którą znałem i której nie znałem. Brak adresu zwrotnego. W środku: czek kasowy na pięćset dolarów i zdanie napisane tak, jakby każde słowo zostało wybrane dwa razy. Za co miłość jest winna. Mógł to być każdy. Włożyłem go tam, gdzie jego miejsce – na konto, na którym gromadziłem wszystkie inne ciche decyzje – i nie próbowałem go rozwiązać. Nie każda odpowiedź należy do tego, kto pyta najlepiej.
Zima nadeszła z impetem. Strażnicy świata pojechali na Florydę i zostawili nas samych. W sobotę prowadziliśmy klinikę w bibliotece w centrum miasta; Marcus kupił pączki, bo cukier pomaga w prawdzie. Kobieta w czerwonym szaliku zapytała, czy dystans to miłość. „Absolutnie” – odpowiedziałem, zanim Meera zdążyła. „Miłość bez dystansu to powódź”. Kobieta zaśmiała się jedną sylabą, która zabrzmiała jak odgłos otwierających się drzwi.
Ray powiedział mi, że zabrał żonę na Folly Beach i obserwowali sztorm, który zawisł na morzu. „Cała ta rzecz błysnęła, zaczęła narzekać i w ogóle nie nadeszła” – powiedział. „Jakby trudno było o tym myśleć”.
„To mój ulubiony rodzaj” – powiedziałem.
W sylwestra siedziałem na ganku z kocem i szklanką wody i słuchałem fajerwerków udających wojnę. Sierżant ani drgnął. Nauczył się, co jest hałasem, a co nie. Nadeszła północ i wachta zachowywała się zwyczajnie. Podobało mi się to.
Kolejny rok zaczął się jak wszystkie uczciwe lata – z listą życzeń za długą, budżetem za małym i w ogóle z wystarczającą ilością rąk do pracy. Dodaliśmy dwóch pracowników i zasadę: jeśli klient wychodzi z mniejszym strachem niż przyszedł, dzień uznajemy za wygraną, nawet jeśli papierkowa robota nie chce bić braw.
Wiosną ogarnęła mnie tak wielka cisza, że pomyślałam, że coś jest nie tak. Nic z tego. To była cisza, jaka nastaje, gdy burza przestaje używać twojego imienia. Posprzątałam kuchnię z wdzięcznością i nauczyłam się piec chleb, który nie naraziłby mnie na pozew ze strony prawdziwych piekarzy. Kupiłam cytrynę do okna w biurze, która uparcie nie chciała uwierzyć, że jest w domu. I tak urosła.
Pewnego ranka Ellery ponownie wyczyścił zegarek i powiedział: „Wiesz, niektórzy ludzie nastawiają zegarki na przyspieszony czas, żeby się nie spóźnić. Ale to ich tylko zaskakuje, bo i tak się spóźniają”.
„Ustawiam swój na czas” – powiedziałem. „Chcę poznać świat takim, jaki jest”.
„W tym tkwi cały sekret” – powiedział. „Większość ludzi marnuje całe lata, nie radząc sobie z tym”.
W zwykły czwartek Meera weszła do mojego biura z kopertą. Niezbyt grubą. Niezbyt dramatyczną. Papier rządowy z gumką, która już próbowała się puścić. „Zamknięcie administracyjne” – powiedziała, kładąc ją na moim biurku. „Ostatnia otwarta nić w ich świecie jest zawiązana. Nie będzie więcej listów”.
Skinąłem głową. Nie świętowaliśmy. Zajęliśmy się kolejnym zadaniem, czyli złożeniem wniosku o dotację przez pielęgniarkę, która chciała założyć grupę wsparcia dla mężczyzn zbyt dumnych, by o nią prosić. Zatwierdziliśmy go w niecałą godzinę. Duma może zabić. Nie musimy jej powstrzymywać.
Latem świat znów się wyprostował niczym stół po zachwianiu – wciąż niedoskonały, wystarczająco stabilny, by móc w nim jeść. Poznałem wnuka Raya, który nosił krawat, który teraz sam mógłby zawiązać. Marcus ożenił się z kobietą, która zarabia na życie tworzeniem map i nalegał, by plan miejsc siedzących był „geograficznie znajomy”. Meera wzięła tydzień wolnego i odkryła, że faktycznie lubi hamaki, jeśli tylko przestanie myśleć jak orzecznictwo, leżąc w nich.
A ja, Hortensja Bloom, budziłam się każdego dnia i celowo robiłam małą rzecz dobrze.
Zegarek tykał. Sędzia podpisał. Praca trwała dalej.
