„To twoja siostra?” – wyszeptała pewnego popołudnia stała klientka o imieniu Marlene, obserwując, jak Allison pomaga starszej kobiecie znaleźć suknię na ślub wnuczki. „Wydaje się taka słodka”.
„Tak jest” – powiedziałem. „Jest też silniejsza, niż wygląda”.
Marlene skinęła głową z mądrością. „Czyż nie wszyscy?”
W noce, gdy w sklepie panowała cisza, a za oknami szumiało miasto, siadaliśmy z Allison na podłodze, otoczeni na wpółotwartymi pudłami, i snuliśmy plany. Nie tylko biznesplany, choć tego było mnóstwo – liczby nabazgrane na notesach, wady i zalety lokalizacji w okolicy, kłótnie o to, czy dałoby się uzasadnić małą kawiarnię w drugim butiku (dało się).
Planowaliśmy życie.
„Chcę miejsca z dużymi oknami” – powiedziała Allison pewnego wieczoru, trzymając na kolanie dozownik taśmy klejącej. „I roślin, które pewnie zabiję, ale i tak kupię. I głupiego dywanu, który jest o wiele za drogi, ale przyjemnie leży pod stopami”.
„Chcesz domu” – przetłumaczyłem.
Skinęła głową. „Chcę wiedzieć, jak to jest mieć miejsce, które jest moje. Nie nasze. Nie jego. Moje”.
„Dostaniesz to” – powiedziałem. „Damy sobie radę”.
Zrobiliśmy to. Powoli. Z cierpliwością, która wydaje się niemożliwa, gdy patrzysz na wyzerowane konto bankowe, ale sprawdza się, gdy podejmujesz jedną małą decyzję na raz.
Drugi butik nie pojawił się znikąd. Pojawił się wczesnym rankiem i późnym wieczorem, podczas spotkań z doradcą w Centrum Rozwoju Małych Przedsiębiorstw, który spojrzał na moje arkusze kalkulacyjne i powiedział: „Wiesz, że jesteś gotowy, prawda?”, zanim sam w to uwierzyłem.
Pochodziło od pracownika banku, który powiedział: „Biorąc pod uwagę oszustwo, jesteśmy gotowi współpracować z państwem na korzystnych warunkach”, a potem faktycznie to zrobił. Pochodziło od dostawców, którzy okazali łaskę, ponieważ znali moich rodziców i wierzyli, że ich córki są z tego samego materiału.
W dniu otwarcia Allison stała obok mnie przy drzwiach wejściowych do nowego sklepu – wysokie sufity, odsłonięta cegła, rząd wiszących lamp, które rozświetlały towar. Miała na sobie prostą białą bluzkę i dżinsy, nie kurcząc się już w sobie, jakby bała się zajmować dużo miejsca.
„To ty to zrobiłeś” – powiedziała, wskazując na nas.
„Zrobiliśmy to” – poprawiłam. „Byłeś przy mnie, kiedy prawie się wycofałam, bo wycena wykonawcy była za wysoka. Znalazłeś tego lokalnego artystę, którego obrazy wiszą na tej ścianie. To ty mnie przekonałeś, że ludzie naprawdę kupią ten absurdalny zielony kardigan”.
Uśmiechnęła się, zerkając na wyświetlacz. „Zrobią to. Zaufaj mi.”
Klienci wchodzili po trochu, a potem napływali. Kobiety, które robiły zakupy w moim pierwszym butiku i przyprowadziły przyjaciółki. Kilka nastolatek, które weszły, rozejrzały się i szepnęły: „To miejsce jest takie urocze”, jakby to był komplement i werdykt. Starszy mężczyzna, który kupił szalik dla żony i przyznał, że nie ma pojęcia, co robi, ale „dziewczyna o dobrych oczach” pomogła mu wybrać.
Pod koniec dnia bolały mnie stopy, bolała mnie głowa i nie mogłem przestać się uśmiechać.
Tej nocy, po zamknięciu sklepu, Allison i ja staliśmy na środku pustego sklepu. Na półkach panował nieco większy bałagan, szuflada na pieniądze była pełniejsza, a w powietrzu unosiła się dziwna mieszanka wyczerpania i satysfakcji, która pojawia się tylko po dniu ciężkiej, uczciwej pracy.
„Czy kiedykolwiek zastanawiałaś się, co powiedzieliby mama i tata?” – zapytała cicho Allison.
„Cały czas” – powiedziałem.
„Co słyszysz?”
Aby zobaczyć pełną instrukcję gotowania, przejdź na następną stronę lub kliknij przycisk Otwórz (>) i nie zapomnij PODZIELIĆ SIĘ nią ze znajomymi na Facebooku.
