Rzeczy, o których nigdy ci nie powiedziano na temat kremacji i duszy

Ouadie Rhabbouron
Rosnąca popularność kremacji nie jest przypadkowa. Wiele osób postrzega ją jako sposób na uproszczenie procesu, usprawnienie organizacji pogrzebu dla bliskich lub dostosowanie się do współczesnego stylu życia. Niektóre rodziny doceniają również możliwość wyboru miejsca pamięci, które odzwierciedla ich wartości, lub zorganizowania bardziej spersonalizowanej ceremonii.

Z praktycznego punktu widzenia kremacja może obniżyć koszty związane z utrzymaniem grobu i ułatwić jego długoterminowe zarządzanie. Wybór ten nie ogranicza się jednak wyłącznie do aspektów materialnych: może również pozwolić na stworzenie wyjątkowego hołdu, bardziej odpowiadającego osobowości zmarłego, sprzyjając tym samym spokojnemu  pożegnaniu .

Jak dokonać prawdziwie pokojowego wyboru

Jeśli odczuwasz konflikt, to zupełnie normalne. Aby iść naprzód ze spokojem ducha, zacznij od wymienienia tego, co jest dla ciebie najważniejsze: symboliczny gest? Praktyczna sprawa? Życzenie wyrażone przez bliską osobę? Cenna tradycja rodzinna? Poświęć czas na omówienie tego z rodziną lub zaufaną osobą, która ma doświadczenie w udzielaniu wsparcia w tego typu decyzjach.

Zastanów się również nad ceremonią, którą sobie wyobrażasz. Wielu odkrywa, że ​​to nie sposób pochówku najbardziej ich porusza, ale stworzona atmosfera: muzyka, słowa, gesty wsparcia. Gdy intencja jest jasna, ostateczny wybór często staje się prostszy i znacznie bardziej poruszający.

zobacz więcej na następnej stronie Reklama

Aby zobaczyć pełną instrukcję gotowania, przejdź na następną stronę lub kliknij przycisk Otwórz (>) i nie zapomnij PODZIELIĆ SIĘ nią ze znajomymi na Facebooku.

«« Poprzedni

Moi rodzice wynajęli prawnika, aby twierdził, że nie potrafię zarządzać swoimi sprawami po tym, jak odmówiłem przekazania wypłaty bratu. Jednak kiedy pojawili się w sądzie, ich twarze pobladły, gdy…

Mój syn przeszedł 3 mile, żeby zobaczyć dziadków w Wigilię — zamknęli drzwi i nazwali to „Tylko prawdziwą rodziną”. Nazywam się Megan Walsh i mieszkam w Ohio — wystarczająco blisko rodziców, że zawsze zachowywali się, jakby moje życie nadal należało do nich i je edytowało. Wigilia miała być prosta. Kakao. Ten sam głupi film. Mój syn i ja śmiejący się z tych samych kwestii, jakbyśmy ich nie zapamiętali. Ale wzięłam dodatkową zmianę w szpitalu, żeby młodsza pielęgniarka mogła wrócić do domu, a kiedy w końcu weszłam, moje ręce pachniały środkiem dezynfekującym, a mój mózg był jak statyczny. Mój syn siedział na kanapie w płaszczu. Worek z prezentami stał przy drzwiach — nadal pełny. Próbował go zrzucić. „Nic”. Wtedy zobaczyłam etykiety. Moja mama. Mój tata. Moja siostra. Wszystko idealnie zapakowane, ostre rogi, taśma wygładzona, jakby ktoś to wyćwiczył. Nie płakał. Nie narzekał. Po prostu powiedział to cicho, jakby czytał raport. „Poszłam do babci. Powiedziała, że ​​w tym roku będą kameralne. Tylko prawdziwa rodzina. Potem zamknęła drzwi”. „Jak daleko?” – zapytałam. „Trzy mile”. Tak to jest z dobrymi dziećmi. Ciągle próbują, nawet gdy dorośli na to nie zasługują. Nie zadzwoniłam do mamy i nie wyrzuciłam z siebie lat tłumionego gniewu. Pocałowałam go w czubek głowy, kazałam mu iść spać i siedziałam przy kuchennym stole wpatrując się w telefon, aż serce przestało błagać. Zdanie prawdy: Nie naprawisz rodziny, która korzysta na twoim milczeniu. Więc wprowadziłam kilka zmian tej nocy – cichych. Żadnych przemówień. Żadnych dramatycznych SMS-ów. Po prostu zakończenie, które nie wymagało pozwolenia. Do północy tata dzwonił jeden po drugim. Pozwoliłam im dzwonić. Już wiedziałam, że nie dzwoni, żeby zapytać, czy wnuk bezpiecznie wrócił do domu. Następnego ranka zrobiłam naleśniki, takie, jakie lubi mój syn – za dużo czekoladowych chipsów, bez syropu. W domu panował spokój większy niż od miesięcy, jakby powietrze w końcu zrozumiało, że zasady się zmieniły. Wtedy powiedziałem mu: „Weź kurtkę”. Podjechaliśmy z torbą prezentów na tylnym siedzeniu, mijając oszronione trawniki i lampy na ganku, wciąż świecące w szarym porannym Columbus. Mama otworzyła drzwi z tym swoim napiętym, sąsiedzkim uśmiechem. Tata krążył za nią, zirytowany, jakbyśmy przerwali coś ważnego. Wszedłem do salonu i usiadłem. Syn stał obok mnie, cichy i spokojny. Mama mówiła szybko. Wymówki. Świąteczny stres. Tata nazwał to nieporozumieniem. Pozwoliłem im dokończyć. Potem zadałem jedno pytanie. „Czy zamknąłbyś drzwi przed dzieckiem mojej siostry?” Cisza. Skinąłem głową i starałem się mówić spokojnie, żeby ich przestraszyć. „Proszę bardzo” – powiedziałem. „Sprawdźcie saldo na wspólnym koncie”. (Ciąg dalszy w pierwszym komentarzu).

Mój syn powiedział: „Nie oczekuj, że wpadniemy na święta. Jedziemy do rodziców mojej żony. Oni są ważniejsi”, a ja się nie sprzeciwiłem. Po prostu się wycofałem i przestałem zajmować się kilkoma codziennymi sprawami, którymi się dla niego zajmowałem. Żadnych gróźb, żadnych dramatów, tylko spokojna granica. Następnego ranka stał u moich drzwi, nagle gotowy do rozmowy, bo zdał sobie sprawę, że „bycie niezależnym” to zupełnie co innego, gdy samemu trzeba wszystkim zarządzać.

Moja rodzina skreśliła moje nazwisko z listy z okazji urodzin mamy i automatycznie założyła, że ​​zostanę w domu, żeby zająć się ich dziećmi. Potem przypadkowo odkryłam, że mama zapisała cały swój majątek „ulubionemu dziecku”, które było rozpieszczane od dzieciństwa. Zamiast zostać w domu jako darmowa opiekunka, wyłączyłam telefon, zarezerwowałam bilet lotniczy i wyjechałam, zostawiając je czekające przed moimi drzwiami.

Panna młoda nalegała, żebym w dniu jej ślubu zdjął aparat słuchowy, żeby zdjęcia wyglądały „idealnie”, bo były „zbyt rzucające się w oczy” – ale kiedy odmówiłem…

Na ślubie mojej córki z synem bogatego mężczyzny wszyscy wychwalali ich jako idealną parę. Kiedy rzuciła mi bukiet ślubny, zamarłam, bo zobaczyłam w środku małą karteczkę z napisem: „Mamo, wyciągnij mnie stąd”.