Historia wielkiej miłości: Bocian, który co roku pokonuje 13 000 km, aby być ze swoją ukochaną (ZDJĘCIA)

Ouadie Rhabbouron

Historie miłosne, które oglądamy na ekranie lub o których czytamy w książkach, bledną w porównaniu z tą historią miłosną między dwoma szlachetnymi ptakami, którą naprawdę możemy nazwać „wielką”.

Co roku w sierpniu chorwacki bocian, któremu lokalny mieszkaniec nadał imię Kleptan, musi opuścić swoją ukochaną Malenę i polecieć do RPA. Jego partnerka pozostaje w ich gnieździe, ponieważ 22 lata temu została ranna przez myśliwego i od tamtej pory nie może latać.

para bocianów

Wierny Clapton co roku powraca i pokonuje niesamowite 13 000 kilometrów, aby spędzić całe lato ze swoją ukochaną.

Podczas jego nieobecności Maleną opiekuje się lokalny mieszkaniec, na którego domu para bocianów zbudowała gniazdo. Co roku wychowują swoje młode i wspólnie uczą je latać.

Jak dodaje BGNES, para bocianów co roku, przez 11 lat swojego związku, miała potomstwo.

Ptaszki nauczyły się latać od ojca, zanim wyemigrowały na zimę do Południowej Afryki. Tymczasem Malena pozostała w wiosce, oczekując na powrót ukochanego Klepatana wiosną.

 

Niestety, Malena zmarła ze starości w lipcu ubiegłego roku, w otoczeniu Kleptana i swojego właściciela, Stepana Vokicia, który opiekował się nią przez ostatnie 28 lat.

Ta historia wstrząsnęła mieszkańcami Chorwacji, a setki osób złożyły kwiaty obok pięknego ptasiego gniazda.

Aby zobaczyć pełną instrukcję gotowania, przejdź na następną stronę lub kliknij przycisk Otwórz (>) i nie zapomnij PODZIELIĆ SIĘ nią ze znajomymi na Facebooku.

Sześć lat temu moja siostra ukradła mi narzeczonego – mężczyznę, którego myślałam, że poślubię. Teraz, na pogrzebie mojej matki, weszła z nim, błyskając pierścionkiem z diamentem i powiedziała: „Biedna dziewczyna, 38 lat i wciąż singielka… Mam mężczyznę, pieniądze i rezydencję”. Uśmiechnęłam się, odwróciłam do niej i zapytałam: „Poznałaś mojego męża?”. Kiedy zawołałam ją po imieniu, zbladła – bo tak naprawdę mój mąż był… Sześć lat temu Stephanie, moja młodsza siostra, pojawiła się w moim życiu i odebrała mi przyszłość, którą myślałam, że mam. Nazywał się Nathan Reynolds – bostoński przedsiębiorca technologiczny, milioner, który dorobił się sam, i mężczyzna, który wsunął mi na palec pierścionek z 5-karatowym diamentem podczas rejsu jachtem, podczas gdy moja matka oglądała to na FaceTime, a ojciec świętował przy szampanie. W wieku 32 lat miałam pracę, mieszkanie w centrum i tablicę na Pintereście pełną pomysłów na ślub. I zostałam poderwana przez moją siostrę. Dorastaliśmy w skromnym domu na obrzeżach Bostonu. Nasza mama, Eleanor, pracowała niestrudzenie, ale wciąż znajdowała czas na pisanie listów do naszych lunchboxów. Byłam „grzeczną” dziewczynką – skupioną na studiach, stabilizacji i stypendiach. Stephanie natomiast była „gorąca” – silniejsza, atrakcyjniejsza i zawsze chwytała wszystko, co popadnie – zabawki, ubrania, czy chłopaków. Kiedy poprosiłam ją, żeby została moją druhną, mama uścisnęła mi dłoń i wyszeptała: „To was do siebie zbliży”. Nie wiedziała, że ​​zaledwie trzy miesiące później wejdę do gabinetu Nathana i zastanę moją siostrę siedzącą na jego biurku z rozmazaną szminką, moją koszulą w nieładzie i ręką tam, gdzie jej nie powinno być. Ślub został odwołany, pierścionek wrócił w aksamitnym pudełku, a plotki po Bostonie rozeszły się lotem błyskawicy. Nathan i Stephanie ostatecznie wzięli „skromny i kameralny” ślub, który stał się viralem w mediach społecznościowych. Spakowałam walizki, przeprowadziłam się do Chicago i powiedziałam wszystkim, że to awans w pracy, mimo że… W Chicago nauczyłam się żyć bez ciągłego sprawdzania jego imienia w telefonie. Rzuciłam się w wir pracy, terapii i przyjaźni, które mnie zbudowały. Potem, pomimo wszystkich obietnic, poznałam kogoś nowego – mężczyznę, który nie potrzebował uwagi, rozumiał zdradę i który nigdy nie dawał mi poczucia, że ​​rywalizuję z cieniem mojej siostry. Nie spieszyłam się z powiedzeniem o tym rodzinie. Po Nathanie miłość stała się czymś kruchym, co trzeba chronić. Mama dowiedziała się pierwsza. Usłyszała to w moim głosie, zanim jeszcze wypowiedziałam słowo „mąż”. Wtedy życie rzuciło mi ostateczny cios. U mamy zdiagnozowano nowotwór w stadium terminalnym. Osiem miesięcy pobytów w szpitalu, kiepska kawa i „robimy wszystko, co w naszej mocy”. Jej ostatnia prośba była prosta: „Obiecaj mi, że znajdziesz spokój, Becca. I obiecaj mi, że nie pozwolisz, by to, co stało się z twoją siostrą, zdefinioało twoje życie”. Wczoraj ją pochowaliśmy. Niebo Nowej Anglii było szare, flaga wisiała nad domem pogrzebowym, a krajobraz zdobiły lilie i czarne parasole. Stałam przed nim, ojciec po jednej stronie, mąż po drugiej, czując się, jakbym miała osiem, osiemnaście i trzydzieści osiem lat jednocześnie. W połowie wizyty wyczułam zmianę pokoi. Szeptano imiona, odwracano głowy. Nie musiałam patrzeć, żeby wiedzieć. Przybyła Stephanie, ubrana w bogactwo i perfumy, a Nathan szedł obok niej. Był starszy, ale wciąż tak samo elegancki, jego dłoń spoczywała na tych samych plecach, co do których przysięgał, że nigdy nie będzie porównywana z moimi. Skłoniła się mojemu ojcu, a potem ruszyła w moją stronę. Jej wzrok przesunął się po mojej sukni, mojej nagiej dłoni – obrączce na prawej ręce, nie na lewej. „Biedactwo” – powiedziała słodkim, ale przesiąkniętym jadem tonem. „Wciąż singielka, 38 lat. Mam mężczyznę, pieniądze i rezydencję”. Sześć lat temu te słowa by mnie rozwaliły. Wczoraj o mało mnie nie rozbawiły. Uśmiechnęłam się powoli i zapytałam: „Czy poznałeś mojego męża?”. Zawołałam go po imieniu z drugiego końca pokoju. Kiedy się odwrócił i oboje zobaczyliśmy, kto idzie w naszym kierunku, uśmiech Stephanie natychmiast zniknął. Bo tak naprawdę mój mąż jest… Przeczytaj całą historię poniżej w komentarzu

Po śmierci mojego teścia mój leniwy, bezrobotny mąż odziedziczył 75 milionów dolarów – i natychmiast mnie rzucił. Uśmiechnął się złośliwie, wyrzucił mnie z domu i zadrwił: „Już cię nie potrzebuję, ty bezużyteczna kobieto”. Ale podczas odczytywania testamentu, prawnik spadkowy rzucił mu dziwne spojrzenie. „Czy w ogóle przeczytałaś testament?” zapytał. Wtedy twarz mojego byłego zbladła… i ogarnęła go panika. „Jestem teraz bogaty, Joanno. Siedemdziesiąt pięć milionów dolarów!” krzyknął Derek, a jego twarz poczerwieniała z podniecenia. Stał w drzwiach z rękami na biodrach, emanując arogancją. „Nie potrzebuję już kelnerki, która ciągnie mnie w dół. Jesteś nic nie warta. Wynoś się!”. Zrzucił moją walizkę ze schodów. Zamek błyskawiczny pękł, rozsypując moje ubrania na zimnym betonie. Stałam tam oszołomiona. Piętnaście lat pracy na dwie zmiany, spłacania jego długów, opieki nad umierającym ojcem… wszystko to przepadło w dziesięć minut. Jego ojciec, Theodore, nie żył zaledwie od trzech dni, a Derek już mnie porzucał, by samotnie cieszyć się spadkiem. Wyszedłem z czterdziestoma trzema dolarami w kieszeni i złamanym sercem. Trzy dni później, podczas odczytywania testamentu, Derek wparował do kancelarii prawnej w nowiutkim garniturze, głośno chwaląc się kupnem jachtu. Zobaczył mnie w kącie i uśmiechnął się szyderczo.